در حالی که تصور عموم مردم از اوریگامی با تاکردن کاغذ است، شواهد حاکی از آن است که مواد اولیه‌ی تا زدن تفریحی، پیش از اختراع کاغذ، احتمالا چرم و پارچه بوده‌اند. هزاران سال است که پارچه با تا خوردن و ایجاد بافت‌های مختلف، به لباس‌ها بعد و شکل می‌دهد. پلیسه یکی از شناخته شده ترین تکنیک‌های اوریگامی در دنیای مد است که با تکامل خود، انواع مختلفی پیدا کرده و لباس‌ها را زیباتر می‌کند.
پلیسه‌های آکاردئونی، چاقویی و جعبه‌ای، نمونه‌هایی از این تکنیک تا زدن هستند که به روش‌های مختلفی برای تغییر ظاهر پارچه به کار می‌روند. علاوه بر این، تکنیک‌های پیچیده‌تری مانند پلیسه‌ی لانه زنبوری نیز وجود دارند که شکل‌های هندسی را روی پارچه ایجاد می‌کنند و جایگاه ویژه‌ای در دنیای طراحی لباس پیدا کرده‌اند.
چه ارتباطی بین اوریگامی و استفاده بهینه از منابع وجود دارد؟
اوریگامی هنری است که با استفاده از حداقل منابع، سازه‌های چند بعدی خلق می‌کند. این ویژگی با مفهوم چرخشیِ “صفر-ضایعات” همخوانی دارد، زیرا در اوریگامی تک برگ، تنها از یک ورق کاغذ برای ساخت مدل‌ها استفاده می‌شود و دور ریز یا نیاز به مواد اضافی وجود ندارد. همچنین، اوریگامی با رویکردهای منحصر به فرد برای تا زدن با منابع محدود، خلاقیت و تفکر نوآورانه را تشویق می‌کند.
استفاده از اوریگامی در مد
هنگامی که مردم در مورد اوریگامی در طراحی لباس می شنوند ، ممکن است فکر کنند که این لباس با تا کردن بدون هیچ گونه برش یا دوختی ساخته شده است. با این حال، تاثیر اوریگامی در مد فراتر از تا زدن ساده است و این هنر در تکنیک‌های پلیسه کاری لباس نیز نفوذ کرده است.
طراحان مد معاصر همواره از ایده‌ها و اشکال مجسمه سازانه‌ی اوریگامی الهام گرفته‌اند. آن‌ها دریافته‌اند که هنر اوریگامی در طراحی لباس فرصت ارزشمندی برای کشف ایده‌های بسیار آینده نگر و جذابی در طراحی لباس است. هنر اوریگامی، مبنای خلق لباس‌های هندسی سه‌بعدی قرار گرفته است.
طراحان و برندهایی مانند ایسِی میاکِه(Issey Miyake)، رابرت وون(Robert Wun) و پتی پلی(Petit Pli)، همگی از تکنیک‌های اوریگامی در طراحی لباس‌های خود بهره برده‌اند و با استفاده از تا زدن پارچه، به لباس‌هایشان ساختار و بافت بخشیده‌اند تا جلوه بیشتری به آن‌ها بدهند. این طراحان، چه از مواد بازیافتی و چه از مواد اولیه‌ای که به شکل مسئولانه تأمین شده باشد استفاده کرد اند و نشان داده‌اند که استفاده بهینه از منابع تنها به پارچه محدود نمی‌شود، بلکه در نحوه‌ی خلق لباس نیز اهمیت دارد.
صنعت مد می‌تواند با الهام گرفتن از روش‌های سنتی، به راه حل‌های پایدار جدیدی دست پیدا کند. اوریگامی این پتانسیل را به صنعت مد می‌دهد تا بدون خدشه‌دار کردن خلاقیت، عرصه‌های جدیدی از پایداری را کشف کند. ماهیت این تکنیک به تفکر مبتکرانه و استفاده بهینه از منابع نیاز دارد. به کمک اوریگامی می‌توان میزان پارچه‌ی دورریز را به حداقل رساند و بدین ترتیب به کاهش ۹۲ میلیون تن ضایعات نساجی که سالانه تولید می‌شود، کمک کرد.
پلیسه مثال خوبی برای این موضوع است. با استفاده از اتو می‌توان پلیسه ایجاد کرد، بدون اینکه به نخ و پارچه‌ی اضافی نیاز باشد. این نشان می‌دهد که همیشه برای ایجاد جزئیات در لباس به مواد بیشتری نیاز نداریم. البته این روش تنها برای پارچه‌هایی با قابلیت تاخوردگی مناسب کاربرد دارد و برای همه‌ی پارچه‌ها قابل اجرا نیست. با این حال، بسیاری از پارچه‌ها مانند پنبه، ابریشم و حتی چرم قابلیت پلیسه خوردن دارند.
هزاران سال است که اوریگامی تنها به عنوان هنر تا زدن کاغذ شناخته می‌شد. اما اکنون می‌توان کاربردهای پایدارتری برای اوریگامی متصور شد. این هنر با خلق اشکال و ساختارهای مختلف، همواره نیازمند تفکر مبتکرانه و استفاده از مواد محدود بوده است. استفاده‌ی بهینه از منابع، به ویژه برای کاهش ضایعات نساجی، یکی از جنبه‌های مهم پایداری است. بنابراین، صنعت نساجی می‌تواند با الهام‌گیری از اوریگامی، به توسعه‌ی مفاهیم جدید در زمینه‌ی پایداری، نوآوری بیشتر و کاهش مصرف مواد اولیه دست بزند.
نتیجه گیری
اوریگامی شاید با تا زدن کاغذ آغاز شده باشد، اما الهام بخش طراحی در زمینه‌های بسیار متنوعی بوده است. درک این نکته مهم است که الهام در طراحی فراتر از متریال است. بنابراین، دانشجویان مشتاق طراحی لباس باید از عوامل تأثیرگذار بر این حوزه آگاه باشند و دانش خود را به روز نگه دارند. برای درک عمیق‌تر ظرافت‌های دنیای مد و اوریگامی در طراحی لباس، می‌توانید در دوره‌ی آموزش طراحی لباس در شیراز موسسه شهرراز شرکت کنید.
منابع: luxiders.com–jdinstitute.edu.in
